Over oesters, taxichauffeurs en tiramisu

Lieve allemaal,

Dit is nou een verslag waarvan je denkt: he he, Merel heeft weer avonturen beleefd. Ik kan je vertellen dat ik hele spannende maar ook ontspannende avonturen heb beleefd. Het wordt dus een mooie mengelmoes van avontuur en actie. Succes met deze joekel van een verslag!

Eerst wil ik graag nog even vertellen over een gala waar ik heen ben geweest met mijn 2 HR collega's. We hadden kaartjes voor een gala dat georganiseerd was door NSCC (Nova Scotia Culinaire College). Er was gratis wijn en champagne maar aangezien ik met mijn manager was leek het mij geen goed idee om een feestje te bouwen. Er waren 6 'stations' opgezet door de keukens van de school. Bij al de stations werden 2 gerechtjes bereidt en de borden opgemaakt alsof je bij een 4 sterren restaurant aan het eten was. Daarnaast waren de wijnen per station speciaal uitgezocht voor een goede wijn-spijs combinatie. Ik heb voor het eerst oester gegeten aangezien ik dat toch een keertje moest gaan doen. Met een vies gezicht goot ik de slijmerige substantie in mijn mond, kauwde even heel kort 1 keertje, slikte het door en trok nog een veel viezer gezicht dan aan het begin. Niet mijn ding! Misschien was ik iets te bang om ook maar te proberen ervan te genieten.. maar dat ter zake. Ik vond het een hele bijzondere avond en ik voelde mij heel speciaal door al die speciale gerechtjes en verwennerij. Zeker voor herhaling vatbaar geweest als ik hier 2 jaar had gezeten ipv 11 maanden.

Ik heb nog nooit zo weinig kunnen 'voor'-genieten van een reis als mijn tripje naar New York. Ook nooit geweten dat stress zo'n impact kan hebben. 1 dag voor mijn vertrek las ik op mijn Work Permit dat er stond: 'This does not authorize re-entry'. Nou had ik dit stiekem al een maand daarvoor ontdekt en opgezocht op internet en mijzelf gerustgesteld door een artikel dat leek aan te geven dat ik mij geen zorgen hoefde te maken, maar precies deze dag voor mijn vertrek vond ik 10 artikelen waarin gepraat werd over een extra verblijfsvergunning dat ik nodig zou hebben om Canada weer in te mogen. Jeetje mina wat heb ik een rot dag gehad. Ik heb geprobeerd de Canadese ambassade in NL te bellen, het vliegveld enzovoort. Geen antwoord. Ik sprak een meisje dat hier bij de coffeebar werkt en die beweerde dat een Mexicaan die hier stage had gelopen al eerder dat probleem had gehad en Canada niet meer in mocht. Ik begon langzaam mijn eigen begrafenis voor te bereiden. Nee grapje. Ik kon mijn tranen bijna niet inhouden en was al aan het bedenken hoe ik in godsnaam iedereen moest gaan vertellen dat mijn droom tripje niet door kon gaan omdat ik zo dom was geweest om geen actie te ondernemen toen ik die letters een maand geleden op mijn work permit had zien staan. Uiteindelijk aan de praat geraakt met Reinier, een Nederlandse kok die hier werkt, en die vertelde mij dat hij altijd met zijn work permit binnen komt. Geen probleem zei hij. Ik heb ongeveer 10x gevraagd: Echt? Weet je het echt zeker? Maar hoe dan?. Goed, toen was ik eindelijk een beetje gerustgesteld maar ik kon mij niet inchecken de avond van tevoren omdat dat met mijn ticket niet kon ofzoiets dus dat was het volgende stress moment alweer. Wedden dat mijn ticket helemaal niet geboekt is door die stomme website dacht ik de volgende morgen, en dat ik over een uurtje hier weer terug zit op mijn kamer? Gelukkig lukte het allemaal prima toen ik eenmaal op het vliegveld was en kon ik eindelijk ontspannen en koffie gaan halen. Ik vond wel dat ik een Caramel Macchiato verdiende (ook al moest ik vrijwel daarna door de security heen dus mocht 'ie weer in de prullenbak).

Ik had een tijdschrift gekocht en ik vond het zo leuk dat alles dat ik leuk vond eindelijk binnen handbereik zou zijn aangezien ik in New York ging winkelen! Ik nam aan dat alle winkels daar wel te vinden waren. Ik had mij verheugd om aan de raamkant te zitten in het vliegtuig, maar helaas was dat niet zo. Ohja en dan zat ik ook nog naast iemand die WEL naast het raampje zat en het luikje DICHT deed! Wat asociaal!!!!!!! Tijdens het opstijgen ook. Sjonge jonge. Nadat ik van Halifax naar Toronto en naar New York was gevlogen hadden John en Michael mij verteld dat ik naar een Yellow Cap Line opzoek moest gaan. Ik pinde een flink bedrag en ging in de zeker 100 meter lange rij staan om te wachten op een taxi. Netjes geregeld dat dat is! Wouw, daar kunnen Nederlanders nog een puntje aan zuigen! Aan het begin van de rij zag ik na een tijdje een strenge enge vrouw staan die dan heel hard riep: 'What is your destination?' Ik had ongeveer 3x gerepeteerd hoe ik mijn destination ging formuleren en het ging aardig goed op het moment supreme. Iets minder was het feit dat ze mij in een taxi zette waarvan de taxi chauffeur werkelijk geen enkel idee had waar -the hell- ik heen moest. Joepie! Nog meer ellende! Ik had een email van Michael uitgeprint met de info dus uiteindelijk hadden we een andere auto midden op de weg gevraagd waar we heen moesten. Een lekkerding stak zijn hoofd uit het raam om instructies te geven en ik glimlachte zeer charmant als dank voor zijn hulp.

Eindelijk aangekomen op de campus van John en Michael hebben we rondgelopen en gegeten in de cafeteria. Wouw wat is dat een geweldige campus! Ouders betalen $50.000 dollar per kind per jaar (en het is een 4 jarige studie) om hun kinderen daar naar College te laten gaan. Het is een campus met heel veel luxe en een hek eromheen zodat alleen studenten naar binnen kunnen.

De volgende dag zijn John en ik naar Times Square geweest. Het was heel bijzonder om eindelijk in New York te zijn en op de plekken te zijn die je altijd op tv ziet! We zijn richting het Empire State Building gelopen maar ik was natuurlijk te lui om naar boven te gaan en foto's te schieten dus zijn we richting Broadway gegaan om te winkelen. Verder den Brooklyn Bridge gezien en heerlijk gegeten bij een goede Italiaan. Oh en als toetje natuurlijk tiramisu! Jammie.

Op zondag zijn we met z'n drieën in een super lekker Italiaanse tea/coffee room gaan ontbijten. John en Michael's university is in The Bronx. The Bronx heeft de grootste Italiaanse gemeenschap in New York dus vandaar deze leuke Italiaanse zaakjes. Ik heb heerlijk tiramisu en carrotcake met een goede cafe latte gegeten. Echt heerlijk! Daarna hebben we de subway naar het Natural History Museum gepakt. Hier had ik mij al heel lang op verheugd! Ik heb de film Night at the Museum gezien dus ik wist dat het een prachtig museum zou zijn. Dinosaurussen gezien, Native Americans enzovoort. Lang niet de tijd gehad om alles te bekijken dus een extra excuus om snel terug naar New York te gaan. Verder nog lekker rondgelopen, winkeltjes in geweest en naar de film Cabin in the woods geweest. Een hele goede griezelfilm als je het mij vraagt!

Op maandag ben ik zelf op pad gegaan met mijn vintage winkeltjes lijstje. Veel winkeltjes gezien maar niet heel veel gekocht (gelukkig maar). Ik ontdekte een geweldige ijs winkel en dit is er niet zomaar een. Het heet 16 Handles. Ze hebben dus 16 smaken softijs en je kunt zelf de hoeveelheid en smaken kiezen en 'tappen'. Daarna heb je een keuze uit pak 'm beet 30 toppings die je zelf erop kunt doen. Je creëert dus je eigen ijsje en je betaald uiteindelijk voor het gewicht. Geniaal! Ik zit erover na te denken om deze zaak te franchisen in Amsterdam of Den Haag want het loopt als een trein. Dinsdag was een hele leuke dag. Ik heb de subway naar Battery Parc gepakt waar je the Statue of Liberty vanaf de zijkant kunt zien. Zelfs dat was al indrukwekkend! De rij voor de ferry was erg lang en in mijn eentje had ik daar niet zo'n zin in. Daarna naar Ground Zero gelopen en het memorial van 9/11. Het voelde bijzonder om daar te zijn. Verder door Little Italy gelopen en een flinke ijscoupe genuttigd en daarna nog door China Town en heel veel vintage winkeltjes gezien. Super leuk! Daarnaast kwam ik een hele mooie zaak tegen genaamd Western Spirit. Met de grootste collectie cowboy boots in New York geloof ik. 'S avonds hebben we weer bij een heel erg lekker restaurantje gegeten. Indies was het geloof ik. Als toetje weer naar 16 Handles geweest om de jongens te laten zien.

Op woensdag was het weer tijd om te gaan. En raadt u maar............ ja hooooorrrr een troela bij het inchecken probeerde mij wijs te maken dat ik niet voor mijn ticket had betaald. Ongelofelijk! Gelukkig lukte het uiteindelijk allemaal prima maar ze gaf mij wel even een hart aanval. De zonnige kant van mijn 13 urige terugreis was dat ik tijdens beide vluchten bij het raam zat! Yesss!

En dan nu weer thuis en nagenieten van New York. Het was geweldig! Nu nog 1 maand in Halifax en dan is het tijd om naar huis te gaan. Ik kan het bijna niet geloven...

Dikke kussen en tot snel!
Merel